Ή μαζί ή ναζί (του Αλέξη Δάρα)

Το κείμενο που ακολουθεί μελετά τον τρόπο λειτουργίας και τη φύση του μηχανισμού της εξουσίας. Συνοψίζει κάποια βασικά χαρακτηριστικά της και την αντιμετωπίζει ως κάτι βαθύτερο από την εκάστοτε πολιτειακή μορφή της και τους εκάστοτε διαχειριστές της. Έχει σκοπό να καταδείξει ότι η πολιτειακή εκτροπή, ο φασισμός δεν είναι κάποιο τυχαίο περιστατικό, αλλά είναι παράγωγο της ίδιας της ουσίας της εξουσίας.

Το κείμενο  εστιάζει στην ακριβή ιστορική στιγμή που ζούμε, χρησιμοποιώντας τη γνώση που μας παρέχουν η ιστορία και η παρατήρηση. Η πρόταση που τελικά καταθέτει, περιορίζεται στο πώς θα αποφύγουμε την κόλαση, αφήνοντας, για την ώρα, το θέμα των επόμενων βημάτων προς τον παράδεισο.

Ή μαζί ή ναζί

Εδώ και χιλιάδες χρόνια η κοινωνία πορεύεται έχοντας ως έναν από τους βασικούς θεσμούς της την ύπαρξη εξουσίας. Θεσμός χρήσιμος αλλά επικίνδυνος. Η κοινωνία πάντα ήξερε ότι διοικούμενη από ένα μηχανισμό παίζει με τη φωτιά. Πάντα ήξερε ότι ο μηχανισμός αυτός τής είναι απαραίτητος και χρήσιμος, όπως χρήσιμη είναι και η φωτιά, αλλά δεν πρέπει ποτέ να είναι ανεξέλεγκτος γιατί γίνεται καταστροφικός, όπως και η φωτιά. Έτσι, από αρχαιοτάτων χρόνων εντοπίστηκε ως ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος για την κοινωνία η υπερσυγκέντρωση της δύναμης-εξουσίας. Γι' αυτό καθιερώθηκε ο διαχωρισμός της σε τμήματα-λειτουργίες, σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, με στόχο πάντα να λειτουργούν ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Από κάποιους αναγνωρίστηκε ως κίνδυνος το μεγάλο κύρος και αίγλη που ένας πολίτης μπορούσε να αποκτήσει και έτσι θεσπίστηκε ο εξοστρακισμός. Αναγνωρίστηκε ως κίνδυνος για την κοινωνία η έλλειψη ορίων στη λειτουργία της εξουσίας και γι' αυτό θεσπίστηκε το οικιακό άσυλο, το θρησκευτικό άσυλο, αργότερα το πανεπιστημιακό άσυλο κ.ά. Το ίδιο ισχύει και για τις επιμέρους πλευρές της, όπως η οικονομική δύναμη-εξουσία. Η υπερσυγκέντρωση της οικονομικής δύναμης αναγνωρίστηκε ως κίνδυνος και στη σύγχρονη εποχή θεσμοθετήθηκε από τα κράτη η αντιμονοπωλιακή νομοθεσία και η διάλυση των ιδιωτικών μονοπωλίων. Εδώ και πολλούς αιώνες, όσοι μιλούν για τη δημοκρατία δεν παραλείπουν να επισημάνουν ότι χωρίς την εγρήγορση και συμμετοχή των πολιτών, η δημοκρατία δεν μπορεί να σταθεί. Γιατί άραγε; Ποιος είναι ο κίνδυνος για τη δημοκρατία χωρίς την ασπίδα των ενεργών πολιτών;

Το ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες ήταν ένα ερώτημα που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, απασχόλησε όλες τις κοινωνίες και η κάθε μία προσπάθησε με διαφορετικούς τρόπους να το απαντήσει. Η ιστορία των πολιτικών συστημάτων είναι από μία άποψη η προσπάθεια των ανθρώπων να ορίσουν τον τρόπο λειτουργίας της εξουσίας με τρόπο που αυτή να μην υπονομεύει την κοινωνία και να μην γίνεται καταστροφική γι' αυτήν. Η προσπάθεια αυτή αντανακλά την εμπειρική γνώση της κοινωνίας για τη φύση και τα χαρακτηριστικά της εξουσίας. Τα χαρακτηριστικά της τα οποία καθιστούν προβληματική τη σχέση της με την κοινωνία συνοψίζονται στα εξής:

1. Ο βασικός κανόνας και μέθοδος άσκησης της εξουσίας είναι το "διαίρει και βασίλευε". Δεν νοείται εξουσία που δεν προσπαθεί να επιτύχει τη διάσπαση των κοινωνικών δεσμών και την απομόνωση των ατόμων. Όσο περισσότερες αντιπαλότητες και διαμάχες υπάρχουν ανάμεσα τους, τόσο πιο εύκολα παίζει το ρόλο του διαιτητή και επιβάλλει το πλαίσιο που την ισχυροποιεί.

2. Η εξουσία είναι από τη φύση της επεκτατική. Προσπαθεί πάντα να ελέγξει όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές και λειτουργίες του ατόμου και της κοινωνίας, σε έκταση και σε βάθος. Πιέζει σταθερά και μόνιμα για λιγότερα δικαιώματα και λιγότερη ανεξαρτησία του ατόμου και της κοινωνίας από αυτήν.

3. Ο λόγος της εξουσίας έχει πάντα έντονο το στοιχείο του παραλόγου. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα σε αδυναμία της αλλά είναι εγγενές και συνήθως εκούσιο. Με το τρόπο αυτό καθιστά σαφές ότι η σχέση της με τον άνθρωπο δεν βασίζεται στο διάλογο, στη λογική και τα επιχειρήματα, αλλά στην επιβολή της και στην υποταγή του.

4. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο στήνεται και ασκείται το σύστημα εξουσίας είναι σχεδόν πάντα η διαφθορά. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι απαραίτητο για τον έλεγχο όλης της πυραμίδας από την κορυφή της, έτσι ώστε να μην μπορούν τα κατώτερα κλιμάκια να αυτονομηθούν, αφού πάντα τα πιο πάνω κλιμάκια γνωρίζουν κάποια ένοχα μυστικά για τους πιο κάτω. Όπως πολλοί διανοητές έχουν κατά καιρούς επισημάνει, δεν θα είχε κανένα νόημα η χρήση της εξουσίας χωρίς την κατάχρησή της.

5. Η εξουσία παράγει τρόμο σε μόνιμη βάση. Έχει ανάγκη από εχθρούς, έτσι ώστε να διατηρεί τους υπηκόους σε πολεμική-στρατιωτική ατμόσφαιρα και γι' αυτό συχνά εφευρίσκει και δημιουργεί εχθρούς, ορατούς ή αόρατους, εναντίον των οποίων κηρύσσει πανστρατιές του κοινωνικού συνόλου. Είναι απαραίτητο να κυριαρχείται ο άνθρωπος από τον τρόμο ότι ενδέχεται ανά πάσα στιγμή να στιγματιστεί ως εχθρός και απόβλητος.

6. Η εξουσία πάντοτε παράγει ψέμα και σύγχυση. Επειδή πρόκειται απλώς για ένα μηχανισμό και το υψηλότερο ιδανικό που μπορεί να συλλάβει ένας μηχανισμός είναι η κυριαρχία, βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τον άνθρωπο. Και ο βασικός κανόνας κάθε πολέμου είναι η παραπλάνηση του αντιπάλου. Έτσι, η παραγωγή ψέματος και σύγχυσης είναι συνεχής, ακόμη κι αν δεν υπάρχει εμφανής λόγος γι 'αυτό. Οφείλει να δημιουργεί πάντα ένα πλαστό πλαίσιο δράσης και σκέψης του ανθρώπου.

7. Πάντοτε η εξουσία διατηρεί άριστους δεσμούς, αφανείς ή φανερούς, με το οργανωμένο έγκλημα. Δεν υπάρχει παρακράτος που δε συντονίζεται από το κράτος. Και δεν υπάρχει κράτος που δεν έχει στη διάθεση του τις υπηρεσίες κάποιου παρακράτους. Δεν υπάρχει μαφία που δε συνεργάζεται με τους υποτιθέμενους διώκτες της. 

Φυσικά αυτά δεν είναι τα μόνα χαρακτηριστικά της εξουσίας, είναι όμως βασικοί κανόνες λειτουργίας και άσκησής της, τους οποίους κανένας κυρίαρχος δεν μπορεί να αγνοήσει. Οφείλει να τους εφαρμόζει σε μόνιμη βάση, υπηρετώντας έτσι την αναπαραγωγή και διαιώνισή της. Ο βαθμός στον οποίο χρησιμοποιούνται, η ένταση και το πόσο φανερά εφαρμόζονται, ποικίλει αναλόγως των συνθηκών. Έτσι, η άσκηση της εξουσίας μπορεί να κινείται μεταξύ μιας χαλαρής και ανεκτικής δημοκρατίας έως μιας αιμοσταγούς φασιστικής δικτατορίας και να παίρνει κατά περίπτωση οποιαδήποτε από τις μεταξύ τους διαβαθμίσεις. Η φυσική τάση της είναι να έλκεται προς το δεύτερο άκρο, προς τον ολοκληρωτισμό και την απολυτότητα, επειδή η φύση της είναι επεκτατική, επειδή αντιμετωπίζει πάντα την κοινωνία ως κάτι που πρέπει να το αποστραγγίζει, παρόλο ότι εξαρτάται από αυτήν και οφείλει την ύπαρξή της σε αυτήν. Υπάρχει σαφής έλξη προς τον ολοκληρωτισμό επειδή η ουσία και το πραγματικό της περιεχόμενο είναι η επιβολή πάνω στους ανθρώπους και επειδή στις μέρες μας έχει προχωρήσει πια πάρα πολύ η αυτονόμησή της από αυτούς.

Οι παράγοντες που καθορίζουν την εκάστοτε μορφή της εξουσίας είναι δύο, το επίπεδο εγρήγορσης, συνείδησης και συνεκτικότητας της κοινωνίας και το πόσο στέρεες είναι οι υπάρχουσες δομές. Η μορφή της διακυβέρνησης ολισθαίνει προς τον ολοκληρωτισμό όταν η εξουσία κρίνει: α) ότι μπορεί. Όταν δηλαδή η κοινωνία βρίσκεται σε ύπνωση και αποσάθρωση ή β) ότι πρέπει. Όταν δηλαδή το οικονομικό ή πολιτικό σύστημα βαίνει προς κατάρρευση. Ο ολοκληρωτισμός, ο φασισμός, η τυραννία, ή όπως αλλιώς έχει επικρατήσει να ονομάζεται η συρρίκνωση των δικαιωμάτων και η υποδούλωση του ανθρώπου, δεν είναι κάποια τυχαία περιστατικά, είναι η εκδήλωση της πραγματικής ουσίας της εξουσίας, σε περιόδους που η ίδια κρίνει ότι μπορεί ή/και πρέπει να το κάνει. Το ιστορικά κοντινότερο, πληρέστερο και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της παθογένειας είναι ο ναζισμός. Στο πλαίσιό του αναπτύχτηκαν οι μέθοδοι, η ιδεολογία και οι στόχοι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ο ναζισμός αποτελεί βασικό πρότυπο και οδηγό πολλών σύγχρονων αντιανθρώπινων καθεστώτων.

Από τις αρχές του 2020, παρατηρούμε την πολύπλευρη και ραγδαία μετατροπή της φαινομενικής δημοκρατίας μας σε απροκάλυπτη φασιστική τυραννία, χωρίς να γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα. Το Σύνταγμα καταργείται στην πράξη, τα δικαιώματα εξαφανίζονται, η έννοια της νομιμότητας και της δικαιοσύνης γελοιοποιούνται, η λογική, ο διάλογος και η διαφάνεια ποινικοποιούνται, η επιστήμη και η έρευνα καταργούνται και τη θέση τους παίρνει το σύμπλεγμα "ΜΜΕ-κυβέρνηση-ειδικοί-μεγαλοεταιρίες-υπερεθνικοί μηχανισμοί", που δεν κρύβει πια τις προθέσεις του. Όταν η εξουσία φτάνει στο ακραίο "μεγαλείο" της και εμφανίζεται ως φασισμός, τα χαρακτηριστικά που από τη φύση της έχει και που είδαμε παραπάνω, φτάνουν και αυτά στο ακραίο τους σημείο, διογκώνονται σε τερατώδη βαθμό. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μεταμόρφωση, όμως όχι, δεν είναι μεταμόρφωση, είναι αποκάλυψη:

1. Καταργούνται ή δυναμιτίζονται όλοι οι δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων, κοινωνικοί, οικογενειακοί, θρησκευτικοί, πολιτισμικοί, ακόμη και οικονομικοί, με επιμέρους μέτρα που μοιάζουν ασυντόνιστα και σπασμωδικά, τα οποία όμως -όλως τυχαίως- έχουν ως κοινό αποτέλεσμα την απομόνωση των ατόμων. Στην επιτυχία της μεθόδευσης αυτής βοηθούν τα τεχνολογικά μέσα που μπορούν να προσφέρουν ένα εικονικό κακέκτυπο της πραγματικής επικοινωνίας.

2. Η πάγια τάση για μείωση των δικαιωμάτων γίνεται εξαφάνιση των δικαιωμάτων. Εξαφανίζεται η ίδια η έννοια δικαίωμα μέσω του τεχνάσματος "κατάσταση έκτακτης ανάγκης", η οποία, φυσικά, θα συνεχίζεται μέχρι να καταργηθεί και το τελευταίο δικαίωμα.

3. Ο παραλογισμός φτάνει στο όριο του. Ο λόγος της εξουσίας ξεπερνάει το όριο της γελοιότητας. Είναι ασυνάρτητος, φανερά αντιφατικός και παραληρηματικός σε σημείο να γίνεται εντελώς αηδιαστικός. Το αποτέλεσμα για τον αποδέκτη του είναι διαλυτικό, αφού αυτός αισθάνεται εξαρτημένος από κάτι το οποίο δεν έχει κανένα όριο ή ενδοιασμό στο κάθε άλλο παρά καλό έργο του.

4. Οι φορείς της εξουσίας δεν εμφανίζονται πια σαν οι κύριοι διαχειριστές της, αλλά ως υπάλληλοι εταιριών και προωθητές προϊόντων. Δεν έχουν καν τα χαρακτηριστικά του μέτριου ηθοποιού που προσπαθεί να πείσει ότι τάχα αυτός ασκεί την εξουσία. Οι χρηματικές ροές δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το ποιοι είναι τα -άμεσα- αφεντικά τους, τα οποία μάλιστα αποκτούν δημόσια εικόνα ως τέτοια.

5. Ο αόρατος εχθρός αποκτάει θρησκευτικές διαστάσεις. Ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή απειλή ότι, ακόμη και χωρίς να το καταλάβει, μπορεί να χαρακτηριστεί σύμμαχος του αόρατου εχθρού και με συνοπτικές διαδικασίες να ακολουθήσει η εξουθένωση του και η εξόντωση του.

6. Μια τεράστιων διαστάσεων βιομηχανία ψεύδους δουλεύει ασταμάτητα, με αποτέλεσμα να χάνεται κάθε έννοια αντικειμενικότητας. Μάλιστα, τα παρανοϊκά της απόβλητα καθιερώνονται ως η μόνη επιτρεπτή αλήθεια. Όποιος την αμφισβητεί καθίσταται επικίνδυνος και τιμωρείται.

7. Η δομή του συστήματος εξουσίας μετατρέπεται σε σχέσεις μεταξύ επιμέρους μαφιών που δίνουν βέβαια λόγο στην κεντρική μαφία. Το ίδιο το κράτος λειτουργεί απροκάλυπτα ως παρακράτος. Το πολιτικοκοινωνικοοικονομικό σύστημα, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο είναι όλο και πιο επισήμως η μαφιοκρατία.

Η παρουσία των χαρακτηριστικών αυτών μας οδηγεί στο να δούμε τη σημερινή τάξη πραγμάτων ως καλπάζοντα φασισμό. Και πιο συγκεκριμένα, επειδή περιέχει ατόφιο τον πυρήνα της ναζιστικής διαστροφής δικαιούμαστε να την αναγνωρίσουμε ως καθαρόαιμο ναζισμό. Ο "μετάνθρωπος" είναι ο ίδιος ο υπεράνθρωπος που ονειρεύονταν οι ναζί. Το απολύτως υπάκουο, προγραμματισμένο και αδίστακτο όργανο της εξουσίας. Απομονωμένο, μηχανοποιημένο και προσηλωμένο σε αυτήν. Η διαστροφική αυτή εμμονή των κυρίαρχων φτάνει μέχρι το σημείο να επαγγέλλονται την παραγωγή στρατιών από βιολογικά ρομπότ, με ελεγχόμενη μετάλλαξη των ανθρώπων, πρόσθεση μηχανικών μερών κ.λπ. Το προαιώνιο όνειρο, η απόλυτη καθυπόταξη του ανθρώπου θα έχει συντελεστεί τότε. Το ναζιστικό στοιχείο δεν είναι παρόν μόνο στο περιεχόμενο των επιλογών της εξουσίας, αλλά ακόμη και στην εξωτερική μορφή των δυνάμεων που απροκάλυπτα αυτή υποστηρίζει και ενισχύει, ή σε άλλες περιπτώσεις αναδεικνύει ως υποτιθέμενο αντίπαλο αυτής της ίδιας. Μια ματιά στην τρέχουσα διεθνή πολιτική σκηνή επιβεβαιώνει και τα δύο.

Η "μεγάλη επανεκκίνηση" δεν σημαίνει κάτι άλλο από την κατάργηση του πολιτισμού, την ακύρωση των κατακτήσεων του ανθρώπου ως ιστορικό ον και την καταστροφή ή οικειοποίηση από την εξουσία όλων των κοινωνικών αγαθών. Το κάψιμο των βιβλίων δίνει τη θέση του στο σβήσιμο λογαριασμών στο διαδίκτυο. Η φυσική εξόντωση όσων τολμούν να έχουν δική τους άποψη γίνεται απλούστερα με την απενεργοποίηση των τραπεζικών λογαριασμών τους. Οι φούρνοι των κρεματορίων δίνουν τη θέση τους σε σύγχρονες μεθόδους απομόνωσης και εξόντωσης, στο εμπόριο οργάνων, στο εμπόριο παιδιών. Μας λένε ότι έννοιες όπως "Θεός" ή "ελεύθερη βούληση" είναι άχρηστες φαντασιώσεις. Δεν εννοούν κάτι άλλο από το ότι η εξουσία πρέπει να είναι η μοναδική αξία, ο μοναδικός μηχανισμός και τρόπος λήψης και υλοποίησης αποφάσεων και τελικά ο μοναδικός φορέας βούλησης. Λένε "δεν θα έχετε τίποτε και θα είστε ευτυχισμένοι" και εννοούν "θα είστε απόλυτα εξαρτημένα όργανά μας κι αν τολμήσετε να πείτε ότι δεν σας αρέσει, ξέρετε τι σας περιμένει". Η μέχρι τώρα πολιτική τους στα θέματα των τροφίμων, του νερού, της ενέργειας, της στέγης, της υγείας δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για την πρόθεση ελέγχου του ατόμου μέσα από την ικανοποίηση των στοιχειωδών βιολογικών αναγκών του. Έτσι, ο άνθρωπος κρατιέται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην κατάσταση του κατοικίδιου ζώου και σήμερα σπρώχνεται βίαια και μεθοδικά να αποδεχτεί το ρόλο του πράγματος.

Ο ναζισμός, ως έσχατη επίθεση της εξουσίας εναντίον των ανθρώπων περιέχει ως στόχο τη διάλυση της κοινωνίας. Όλες οι ενέργειές του έχουν επίδραση εξόφθαλμα διαλυτική. Το ζητούμενό του είναι να απομονωθούν οι πάντες, ώστε ο παράγοντας κοινωνία να μην παίζει κανένα ρόλο στο γίγνεσθαι του ανθρώπου. Η απορρύθμιση, που για αρκετές δεκαετίες υπήρξε ζητούμενο του νεοφιλελευθερισμού, οδηγεί στη διάρρηξη των δεσμών και στρώνει μεθοδικά το δρόμο στο ναζισμό. Κανένας κοινωνικός δεσμός δεν είναι ανεκτός, οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τουλάχιστον ύποπτες. Η πορεία αυτή, σε συνδυασμό με τον επιβαλλόμενο σύγχρονο τρόπο ζωής οδηγεί άμεσα σε εξελικτικό υποβιβασμό του είδους μας.

Η προσπάθεια των ανθρώπων που επιθυμούν να παραμείνουν άνθρωποι, είναι να παραμείνουν μαζί με τους ανθρώπους τους. Όσο περισσότερο διαφυλάττουμε το μαζί, τόσο λιγότερο το ναζί. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μέσα από την αλληλεπίδραση. Η φιλία, ο έρωτας, η εκτίμηση, η συμπάθεια, η συνεργασία, η επινοητικότητα, το μοίρασμα, είναι στοιχεία απαραίτητα στον καθένα μας όσο απαραίτητη είναι και η τροφή. Όλο το πλαίσιο ύπαρξης και δράσης του ανθρώπου προϋποθέτει το μαζί, από το λειτουργικό σύστημα της νόησής του, τη γλώσσα, έως την έρευνα και την ανακάλυψη του ψυχικού του περιεχομένου και του ίδιου του σώματός του. Ναζί σημαίνει φτήνια, κατωτερότητα, μίσος για το είναι και προσπάθεια μετατροπής του σε κάτι άλλο. Μαζί σημαίνει αποδοχή του είναι, συνέργεια, δημιουργικότητα και αγάπη για τη ζωή. Όποιος δεν σταθεί μαζί, κινδυνεύει να τον παρασύρει το ναζί, να τον απορροφήσει ο όχλος των μεταϋπερανθρώπων.  Όποιος σταθεί μαζί, ίσως να νικήσει, ίσως και να χαθεί, όμως το σίγουρο όφελός του είναι ότι δεν θα του λείψει το βασικό στοιχείο του ανθρώπινου όντος, η ύπαρξη νοήματος σε όσα ζει και όσα κάνει. Διαλέγετε και παίρνετε. Ή κοινωνία ατόμων ή άμορφος συρφετός πραγμάτων. Ή μαζί ή ναζί.

Τα προηγούμενα τρία χρόνια ως άτομα, ως ελληνικός λαός και ως ανθρωπότητα, διχαστήκαμε, συγκρουστήκαμε, εκβιαστήκαμε, αποστασιοποιηθήκαμε, πιεστήκαμε, εξευτελιστήκαμε, κατηγορηθήκαμε, βριστήκαμε, σιχαθήκαμε πολλούς από τους γύρω μας. Κι έτσι βεβαίως και δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος: "Ποιοι θα είμαστε μαζί; Όλοι; Αυτός που εκβιάστηκε μαζί με αυτόν που εκβίασε και βίασε και εξανάγκασε ανθρώπους στο οικογενειακό, εργασιακό και κοινωνικό του περιβάλλον; Αυτός που αντιστάθηκε στην καθεστωτική ψυχοπάθεια μαζί με αυτόν που δεν του καίγεται καρφάκι για την κατάργηση της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης, αφού ούτε λόγος ούτε σκέψη του χρειάστηκε ποτέ; Εκείνος που είχε δική του άποψη μαζί με τα βασιλικότερα του βασιλέως φερέφωνα που του έκαναν το βίο αβίωτο; Να κάνουμε αντίσταση μαζί με ποιους; Με αυτούς που έλεγαν ότι οι ιατρικές πράξεις που αποφασίζει η εξουσία πρέπει να είναι καθολικές και πως πρέπει στους "αρνητές" να χορηγηθούν τεράστιες ποσότητες εξαντλητικής ενημέρωσης μέχρι να πειστούν να τρυπηθούν; Με τα κόμματα που πλειοδότησαν σε μωρολογία, ύβρεις και εκβιασμούς αντί να αντιπολιτευτούν; Εκείνοι που τους περιορίστηκε ή και καταστράφηκε η προσωπική τους ζωή μαζί με αυτούς που ζητούσαν πιο πολλά μέτρα;"

Αυτοί όλοι οι χιτλερίσκοι, είτε πρόκειται για εργοδότες, είτε για τον αδερφό μας, είτε για το κόμμα, αποκάλυψαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Πράγματι, είναι δύσκολο έως αδύνατο ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος να είναι μαζί με ένα πειθήνιο αδίστακτο όργανο της εξουσίας. Είναι απαραίτητο ο δεύτερος να διώξει από πάνω του το μίασμα που κουβαλάει. Δεν γίνεται οι δικτατορίσκοι αυτοί να ενωθούν με τους άλλους ανθρώπους αν δεν αναγνωρίσουν την ευθύνη τους και δεν παραδεχτούν την αλήθεια. Δεν γίνεται να μην καταγραφούν ως εγκληματικές οργανώσεις όσα πολιτικά και άλλα μορφώματα βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν το φασισμό, εάν δεν κάνουν κατ' αρχάς τη δημόσια αυτοκριτική τους. Και ήδη έχουν αργήσει χαρακτηριστικά.

Η απαίτηση αυτή δεν είναι ηθικού χαρακτήρα. Ξεκινάει από την απλή διαπίστωση ότι αυτός που στέκεται ενάντια στην αυτοδιάθεση του σώματος και της ζωής, ακυρώνει με αυτό οποιεσδήποτε προτάσεις, αμφισβητήσεις, διεκδικήσεις του. Αυτός που πιστεύει τυφλά στην εξουσία, ακόμα κι αν την ονομάζει επιστήμη ή ειδησεογραφία, αποκλείεται να είναι καλός φίλος του ανθρώπου, είτε λόγω ηλιθιότητας, είτε λόγω διαφθοράς, είτε λόγω και των δύο. Αυτός που συγκατατίθεται στον αποκλεισμό όσων θεωρούν ότι πρέπει να έχουν αυτοδιάθεση τουλάχιστον στο σώμα τους, είναι εχθρός των ανθρώπων και του εαυτού του. Ας ελπίσουμε όλοι αυτοί να βρουν κάποια στιγμή τα λογικά τους και το κουράγιο να ξαναπιάσουν το νήμα από την αρχή. Μέχρι τότε, όλοι εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε και χρειάζεται να είμαστε μαζί. Καταλάβαμε πολλά μέσα σ' αυτή την περιπέτεια, γνωρίσαμε πλευρές της πραγματικότητας και του εαυτού μας που τις αγνοούσαμε, ήρθαμε πιο κοντά στην αλήθεια. Ξέρουμε πια πόσο τεράστιο αγαθό είναι το μαζί και πόσο αυτό χαλάει τα σχέδια του φασισμού. Όσο για το ποια πρέπει να είναι η δράση των ανθρώπων που δεν δέχονται το ρόλο του πράγματος, ό,τι και αν κάνουν είναι σωστό, αρκεί να το κάνουν. Και αν το κάνουν μαζί είναι τέλειο.

Κι αν κάποιοι φίλοι μας πουν ότι το μαζί είναι καλό αλλά δεν αρκεί και ότι χρειάζεται όραμα, πρόταση, σύγχρονες μορφές δράσης, οργάνωσης και επικοινωνίας, πρέπει  να ξανασκεφτούν ότι το μαζί δεν είναι απαραίτητα η ικανή συνθήκη, είναι όμως σίγουρα η αναγκαία συνθήκη. Από εκεί ξεκινάμε. Ίσως όλοι μας έχουμε κάποιο όραμα, πόσο μάλλον αυτοί που γνωρίζουν από πού ξεκινάμε. Όμως το οράματά μας δεν είναι το πρωταρχικό αυτή τη στιγμή. Υπάρχει η ζώσα πραγματικότητα, οι προκλήσεις της εποχής που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες. Και θα δούμε στην πορεία ποιος έχει τις καλύτερες προτάσεις. Και κάποιες απ' αυτές θα φυτευτούν στο εύφορο έδαφος του μαζί. Γιατί το μόνο έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί κάποιο υψηλό όραμα είναι το μαζί. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του κακού οράματος από το καλό. Το κακό είναι αυτό που δεν προϋποθέτει ή και αποκλείει το μαζί. Το καλό ξεκινάει από το μαζί.

 

       Αλέξης Δάρας                                    Ιωάννινα 15-12-2022